Sen Okuyorsun

-Yaşamdan Gerçek Bir Kesit-

Tarih: 25 Mayıs 2009

İzmir’e gitmek için evden çıkmıştım.
Beni yolcu etmek için eşim ve on iki yaşındaki oğlum da durağa benimle gelmişti.
Durağa geldiğimizde biraz uzaktaki yaşlı teyze gözüme ilişti.

75-80 yaşlarında ufak tefek bir kadındı.
Yanında bir pazar arabası vardı.
Otobüs durağının yanındaki küçük çöp kutusunun yanında bir şeylerle uğraştığını gördüm.
Ne yaptığını merak edip izlemeye başladım.

Çöp tenekesini karıştırıyordu.
Çöp tenekesindeki pet şişeleri aldı yanındaki pazar arabasına koydu.
Çok şaşırmış bir o kadar da üzülmüştüm.
Gerçi son yıllarda benzer manzaralarla karşılaşmıyor değildim; fakat bugün böyle bir olaya çok yakından şahit oluyordum.

Benim gözümde o yaştaki insanlar sevecen bir nine, bir dededir.
Sıcacıktırlar; sarıldıklarında çocukların içini ısıtırlar.
Mis gibi kokar, insanın yüreklerini ferahlatırlar.

O insanların gözlerine baktığınızda bütün bedeninizi bir huzur ve güven kaplar…

Fakat ben o gün gördüğüm manzara karşısında inanın şok olmuş, derinden yaralanmıştım.
Gayri ihtiyari elimi cebime attım, cebimdeki bozuk paraları çıkardım.
Çok bir para değildi cebimden çıkanlar.

Eşime, bozuk para var mı yanında, dedim.
Eşim cebinden çıkardığı bozuk paraları çıkarıp bana uzattı.
İçinden bir bölümünü alıp oğluma uzattım.
Bunları karşıdaki teyze ver, dedim.
Eşim de oğlum da şaşırmıştı.

Oğlum elinde paralarla yaşlı teyzenin yanına gitti paraları uzattı.
Teyze paraları almıyor, oğlum ise alması için ısrar ediyordu.
Aralarında bir süreliğine bir konuşma geçti.
Bizse merakla onları izliyorduk.
Oğlum bizi işaret etti; teyze bize baktı, paraları aldı, bize el sallayarak uzaklaştı.

O sırada oğlum geri geldi.
Çok merak etmiştik ne konuştuklarını.

Oğlum, yaşlı teyzenin paraları kabul etmediğini, sen okuyorsun bu paralara senin benden daha çok ihtiyacın var, dediğini söyledi.
Sen bu paraları al, bunları annemler gönderdi deyince size baktı ve paraları aldı, dedi.

İnsanlığımdan utandım.
Bu yaşananları, 75-80 yaşındaki bir kadının, hiç mi hiç hakketmediğini düşündüm.

Yaşlı teyze uzaklaşıp gitti, bizimse içimizde derin bir sızı, dudaklarımızda acı bir tebessüm kaldı.

Kamil Baki

Eğitimci / Yazar