Dün bir arkadaşıma uğradım habersiz.
Kapıyı arkadaşım açtı, içeriye buyur etti.
Sofradaydı.
Vakitsiz ve habersiz geldim, kusura bakma, dedim.
Olur mu öyle, arkadaşım, diye tepki gösterdi.
Gece gündüz, zamanlı zamansız...
Aramızda böyle şeylerin lafı mı olur, arkadaşım, diye devam etti.
Hiç beklemeden kolumdan tutup masaya buyur etti beni.
Gel kardeşim, sana da bir tabak koyuyorum, dedi.
Masaya geçtim.
Ya ben tokum, diyecek oldum.
Tamam, fazla konuşma, deyip lafımı ağzıma tıkıştırdı.
Gözüm yemeğe, ekmeğe ilişti istemeden.
Ekmeğin az kalmış, bakkaldan alıp geleyim, dedim.
Ekmeği eline aldı; önce ikiye, sonra dörde böldü.
İki parçayı bana uzattı.
Bak, çoğaldı işte, dedi.
Evet, haklısın arkadaşım, paylaşıldıkça çoğalıyor ekmek de su da aş da...
Sana da bana da yetiyor paylaşmasını bilince..
Sağ ol arkadaşım, sağ ol kardeşim.
Bugün sayende, hele hele insanların birbirlerini yediği şu günlerde, insan olduğumu fark ettim.
Dilerim her yerde ve her çağda bu böyle kalır.
Kamil Baki
Eğitimci / Yazar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder